1. Tydzień Rekolekcji ignacjańskich dla księży odbył się w dniach 9-17 czerwca 2020 roku.

W trakcie tego tygodnia rekolektant powtarza modlitwę, która będzie mu towarzyszyła do końca Ćwiczeń (ĆD, 46), a która zawiera prośbę do Boga o uporządkowanie tego, co w nas jest nieuporządkowane. Chodzi tu o nieporządek nie tylko czynów, ale także zamiarów, motywacji, intencji i pragnień. Głównym tematem tego tygodnia jest przeżycie tajemnicy zła, grzechu, miłosierdzia i przebaczenia.

Ignacy proponuje powrót do grzesznej przeszłości, by ją zrozumieć, by się nią zawstydzić i dzięki temu zapragnąć nawrócenia i innego życia. To spotkanie z przeszłością dokonuje się na modlitwie, w konfrontacji ze słowem Bożym, a więc w spotkaniu z miłosiernym Ojcem, który nas zbawia w Jezusie. Chodzi o przypominanie sobie nie tylko grzechów własnych i trudnych momentów życia, ale także tego, co było w nim piękne, dobre i wyzwalające.

Przeżycie rozważań pierwszego tygodnia pomaga podjąć doświadczenie własnej słabości, rozumianej jako grzech, nałogi, niedojrzałości i to wszystko, co stanowi ciemną stronę życia księdza. Właściwe zrozumienie przeszłości ma pomóc lepiej odczytać teraźniejszość i z większą nadzieją patrzeć na swoją przyszłość. Kto bowiem nie zna i nie rozumie swojej przeszłości, jest skazany na jej powtarzanie. Właściwemu skonfrontowaniu się ze swoim grzechem i przeszłością służy rachunek sumienia (ĆD, 24-31.43) oraz reguły rozeznawania duchów (ĆD, 313-327), które uczą samoobserwacji, refleksji, koncentracji uwagi nie tylko na działaniach, czynach, ale także na myślach, pragnieniach, uczuciach, oraz dostrzegania w nich działania Boga oraz poruszeń dobrego i złego ducha. Patrzenie w przeszłość i zadawanie sobie pytania, co uczyniłem dla Jezusa i co czynię dla Niego, podprowadza pod myślenie o przyszłości i pytanie: co powinienem dla Niego uczynić? (ĆD, 53).

Rekolektant prosi o dogłębne poznanie grzechu i tego wszystkiego, co z nim się wiąże, a więc pokus, własnych upadków i zdrad. Dogłębne poznanie i przeżycie jest wtedy, gdy prowadzi do odrzucenia grzechu (ĆD, 48.53-55.63).